Θυμάμαι την αθωότητα

 

Πολλές μικρές προσευχές

οι παιδικές επιθυμίες -

Θυμάσαι πόσο απλές ήταν οι ευχές μας;

 

Να παίζουμε στην αυλή όσο είχε φως –

στιγμή να μην χάνουμε.

Να ξυπνήσουμε Χριστούγεννα με χιόνι –

που θα έλιωνε γύρω από τη φωτιά του καρτσούνου.

Ηλιόλαμπρη να είναι η Πρωτοχρονιά -

ξάστερη σαν μαργαριτάρι .

Να δοκιμάζουμε όλα τα κουλουράκια -

μήπως και κάθε σχήμα είχε άλλη γεύση.

Να μην μας πιάσουν να λέμε ψέματα

για τις καραμέλες που μας γλύκαιναν -

πώς να κρυφτούν τόσα πολύχρωμα χαρτάκια!

 

Δεν γνωρίζω τι επιθυμούσες –

Ήθελα πάντα ένα βιβλίο που δεν είχα διαβάσει

να υπάρχει στο ράφι -

για τις μέρες που η βροχή χτυπούσε τα τζάμια.

 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο

 

Μετά την σκοτεινότερη νύχτα

πάντα επανέρχεται το φως

θριαμβικό και γιορτινό.

Καλωσορίζουμε τον χειμώνα

μόλις η μέρα μεγαλώνει –

κρύος καιρός, ζεστή γιορτή

της αγκαλιάς.

 

Η τροχιά της Γης

καμπυλώνεται

με ευχές.

 

Ακόμη δεν κουράστηκες;

Περιδιαβαίνεις τις σκέψεις

περιπλανιέσαι στις λέξεις

συμπληρώνεις την σκαλωσιά

της μνήμης.

Ανεβαίνεις με την εκπνοή,

αλλά επιστρέφεις με την εισπνοή.

Ανάμεσα στα δάχτυλα κρύβεσαι

και οδηγείς το μολύβι

σε τρικυμία και λίβα.

Ακόμη δεν ξαπόστασες

ανάμεσα στην Εδέμ και το πηγάδι;

Νύχτα και μέρα

το χρώμα της αθωότητας

φοράς.

 Ανάκληση

Κάποια πρωινά 

ανασύρω τα περασμένα - 

Σιωπηλές αναμνήσεις

επιστρέφουν από την ακινησία, 

ρέουν ορμητικά 

πάνω στο χαρτί

ζωντανεύουν λέξεις, 

ηχούν τη φωνή σου - 

Τρυφερή αύρα 

χάδι μνήμης.

 

Όταν γνωρίζω ότι το ίδιο φεγγάρι κοιτούμε,

οι ορίζοντες είναι φιλικοί

τα μονοπάτια γίνονται πιο φωτεινά,

τα βήματα στη ζωή ανάλαφρα

όπως το φθινοπωρινό αγέρι,

και οι βακτηρίες της ψυχής

είναι δυνατές,

ικανές να στηρίζουν πάντα

Βίος

Θερισμένο σιτάρι
σε θημωνιές θα υψώσω,
μόνο στις άκρες θα αφήσω
λίγα στάχυα
και πολλά άχυρα στο αλώνι
να έρχονται πουλιά
για σπόρους
και με κελάηδημα
να ξυπνούν από τη λήθη

οι αγώνες.

Διαχρονικότητα

Σου είπα ένα αργόσυρτο «ευχαριστώ»

και έτρεξα να δροσίσω τα ρόδα

μέσα στο αγαπημένο σου ανθοδοχείο.

Σου θύμιζε τις μέρες στο Μουράνο

τότε που πασχίζαμε να δώσουμε σχήμα

αγάπης στο εύθραυστο κρύσταλλο.

Νομίζω, είπες, ότι δημιουργήσαμε

κάτι σταθερό, ακίνητο

στον αέρα των κυμάτων

και, συγχρόνως, πρίσμα διάφανο

να ανακλά όλα τα συναισθήματα.

Νομίζω, πρότεινα, ας φροντίζουμε

γεμάτο άνθη να στολίζει τη ζωή μας.

Άνθη και καρποί υπάρχουν

σε όλες τις εποχές.

Ενθύμηση

Θυμήσου
τα μικρά μουδιασμένα
πρωινά.
Τη στιγμή
που άπλωνες
τα δάχτυλα στον ήλιο,
έγνεφες το φιλί
και αρωμάτιζες
τη μέρα.
Θυμήσου
τη μεγάλη δύναμη
που σκόρπιζες
με το χαμόγελο,
καθώς συγκέντρωνες
ανάσες
και ριχνόσουν
στη ζωή
με αποφασιστικότητα.

Ίσως

Αργά τροποποιώ το ποίημα

ώσπου η χαραυγή

απλώνει γέφυρα

από ακτίνες φωτεινές.

Όλα τα στοιχεία της λέξης

συγκεντρώνονται

μετακινούνται στο χρόνο.

Ίσως αύριο

η Γλώσσα αντηχεί

τις φωνές μας δυνατότερα

από αργοκίνητο τρένο.

Ίσως αύριο

είναι μια υπέροχη μέρα

για να ολοκληρωθεί

η πρόκληση των στόχων.

Maybe

Slow poem processing
till dawn
lays a bridge of rays.
All the word particles
come together
drifting in time.
Maybe tomorrow
Language echoes
our voices stronger
than a slow train coming.
Maybe tomorrow

is a great day

for completing

the challenge.

Με τη σκέψη σου

Φεύγει ο ήλιος
πίσω από το βουνό
χωρίς να μας θερμάνει
η ίδια ακτίνα.
Ολημερίς
σε σκέφτομαι
σκιάζω τα μάτια,
ατενίζω
την πορεία του φωτός.
Μα δεν αντικρίζω
τη μορφή σου -
Μόνον
ένα πρώιμο άνθος
στο παρτέρι
δροσίζει τις ελπίδες.

Αισθήσεις

Νοσταλγώ την καρδιά μου
όταν σε αντικρίζω

ακούω τους παλμούς
εναρμονίζονται στη χροιά της φωνής σου

τα χείλη μας κεράσι γίνονται γλυκό
ο αέρας μεθά στο άρωμά μας

δροσοσταλίδα η αγάπη
ιριδίζει στα χέρια μας

Αλήθεια

Εάν ο έρωτας τρεμοσβήνει

-      κερί που λιώνει -

σκέψου ότι είναι

αυγής αστέρι

και μην φοβάσαι -

στο στερέωμα θα λάμψει πάλι.

Εάν η αγάπη χαθεί

-      κοχύλι στο κύμα -

σκέψου ότι φταίει

της θάλασσας η παλίρροια

και μην δακρύζεις -

η άμπωτις θα το φανερώσει.

Οι αναμνήσεις αιωρούνται

όπως τα σύννεφα στη δύση.

Χείλη παθιασμένα

σε γλυκιά φωνή

φέρνει το αέρινο χάδι.

Βλέμματα μαγεμένα

ολόκληρο ποίημα

δημιουργούν.

Αναλογίσου,

τίποτε μάταιο -

όλα την τροχιά μας εμπλουτίζουν.