Η Aύρα της Αγάπης

Πλημμύρισες τα πάντα, όπως ο αέρας

μαζί σου όλα αιωρούνται

η απρόβλεπτη στιγμή ενός φιλιού

η τρυφερή στιγμή του αποχωρισμού.

Όλα τα δρόσισες

μοναχικά δειλινά, άγρυπνα βράδια

έγινες οξυγόνο

όπως ο μπάτης, πλημμύρισες τα πάντα.

Επιτρέψτε μου να νιώσω
την ανάσα του τοπίου
στους ήχους της πόλης.
Ένα άγγιγμα κατανόησης
συντροφεύει τις πορείες
που ακολουθούν οι σκιές του ήλιου
από την αυγή ως το αχνοφέγγισμα 
του φεγγαρόφωτου στα φύλλα.
Επιτρέψτε μου
μια μικρή καθημερινή φωνή
στη σιωπή της αγάπης.

Άγρια Τρυφερότητα

Θα φυλάξω την δύναμή μου
στο πιο τρυφερό άνθος,
σε ένα αγριολούλουδο ορεινό.
Ταπεινά κοιτά το γρασίδι
καθώς περιφρουρεί την ομορφιά του,
γενναία τολμά να ανθίζει
σε υψόμετρα άβατα.
Αξιοθαύμαστη παπαρούνα
χρωματισμένη στον ουρανό
στολισμένη θάρρος
αντιπαλεύει παγωμένους βοριάδες
με εύθραυστη διαφάνεια
την υπόσχεση ελπίδας.

Καρυάτιδα Μοναχική

Όταν έρθεις στη γιορτή
φέρε τη θάλασσα
να δώσεις Ρυθμό στο χορό.
Ένα βήμα για τη χαρά
Δύο βήματα για τη λύπη
ή το αντίστροφο.
Οι πορείες οδηγούν στην Αιωνιότητα

Διάκενο

Κλείνω τα μάτια

δυο παράλληλες ακτίνες

φωτίζουν την πλατιά νύχτα

κυκλώνουν τον κήπο

την πόλη

τον πλανήτη

ώσπου το σύμπαν

τυλίγεται στο φως

των δυο παράλληλων ακτίνων μας

και αυτό είναι αγάπη

Φύλαξέ  με

Κλείσε με στην αγκαλιά
σκέπασε με τα χέρια σου
την ανησυχία μου
και άφησε να γείρω το κεφάλι -
στο στέρνο σου
νιώθω το τραγούδι
της καρδιάς.

Μην επιτρέπεις τον κόσμο
να με παρασύρει
σε θλίψης ανάσα.
Μην διευκολύνεις

η πραγματικότητα
να σπάσει τον κλοιό προστασίας
της μεγάλης θερμής αγκαλιάς σου.

Δεν υπάρχει πιο γαλήνια στιγμή
σαν τα χέρια σου τα μαλλιά
χαϊδεύουν -

Δεν υπάρχει δροσερότερη αύρα
από το αεράκι της ανάσας σου
στο πρόσωπο -

Άσε με να κουρνιάζω μέχρι
οι φλόγες να σβήσουν.

Μην ανοίξεις τα χέρια σου
και δραπετεύσουν
οι ουράνιες στιγμές.
Μην με παραδίδεις στην αλήθεια -
άφησε με στη ζωή.

 Αποχρώσεις

Άσε με στο παράθυρο

τη θάλασσα θέλω να αγναντεύω

όταν τα χρώματά της δοξαστικά

κυματίζουν στο δείλι -

Ο ζέφυρος τα ρόδα αγαπά

στα αρώματά τους αναθυμούμαι

την άνοιξη που ζωντανέψαμε

τις τριανταφυλλιές στον κήπο μας –

οι βλαστοί ανάλαφρα λικνιζόταν

στο μικρό τραγούδι του φλοίσβου

και συ δημιουργούσες τα ομορφότερα

άνθη της καρδιάς –

όλη η νοσταλγία μας ζει

βυθισμένη σε κρύσταλλο

στην εύθραυστη πραγματικότητα

της αεικίνητης ροής.

Λεκτικές Αγιογραφίες

Θα ήθελα

το χέρι μου ελαφρά

να αγγίζει το δικό σου

να ερωτεύονται τα δάχτυλα

καθώς θερμαίνουν τα μαλλιά.

Ενώ

το χέρι μου μόνον

αγγίζει το μολύβι

ερωτεύεται το λευκό χαρτί.

Μα είσαι εκεί

σε αγγίζω αληθινά

στις λεκτικές αγιογραφίες

των ερωτευμένων στιγμών.

Κράτα την εικόνα μου
είχα ντυθεί την ομορφιά
για χάρη σου.

Βατόμουρο

Ναϊάδες αρωμάτισαν
Νεράιδες πότισαν
σκούρο πορφυρό βατόμουρο
σε μονοπάτια βουνού 
στο άνθος μέλισσες συνέλεξαν
γύρη 
στα φύλλα του ξαπόστασαν 
πεταλούδες.

Θέλω να μοιραστώ ένα βατόμουρο
μαζί σου.
Με προσοχή απλώνω
στα αγκάθια τα χέρια 
το γλυκύτερο φρούτο μαζεύω.

Έλα, είναι ώριμο
για μας
ένα βατόμουρο του βουνού
μεγάλο, στρογγυλό
μια συστάδα
ζωής.

'''Δύναμη Αλήθειας'''

Κοιτάζω την  αέναη κίνηση
της θάλασσας
ατενίζω τα μυστήρια του ουρανού
περπατώ στη νοτισμένη γη
και είμαι μόνη με την αλήθεια.

Ψάχνω λάμψεις που δημιουργούν
τη νύχτα και τη μέρα
ψάχνω λέξεις που περιγράφουν
τα όρια του κόσμου
και νιώθω αδύναμη να περπατήσω με την αλήθεια.
Ίσως δεν προσπαθώ αρκετά
αλλά καταλαβαίνω ότι η προσπάθεια είναι διαρκής.
Ίσως δεν τολμώ αρκετά
αλλά καταλαβαίνω ότι η τόλμη
είναι δημιουργική.

Μόνο το μυστήριο της αγάπης
προσφέρει ενδείξεις.
Αλλά αδυνατώ να εννοήσω τα μηνύματα
γιατί είμαι πλασμένη από την αλήθεια της μοναξιάς.

24/8/2019
Φωτογραφία: Σκοτίνα Πιερίας 17/8/2019

Padre

Σε ένα αστέρι

ταλαντώνεσαι -

προσκέφαλό σου

η απόλυτη αλήθεια -

Έκλεισα στην παλάμη 
την αγάπη
τρυφερά
ώσπου άρχισε
να τρέχει από τα δάχτυλα
φρούτου ώριμου
χυμός
κι έσταζε στο χώμα
Νέκταρ.
Εκεί φύτρωσε η ανάμνησή σου.

Ποίημα

Απόψε πάλι 
θα ξαγρυπνήσω να γράψω για 
το φεγγάρι, τον ήλιο, 
τον δρόμο, την κυκλοφορία,
θα περιγράψω τους αγώνες,
τις νίκες και τις ήττες,
μα σε όλες τις λέξεις
θα καθρεφτίζεσαι
Εσύ!

Σπονδή σιωπής

εγώ το χώμα
εσύ η στάλα
εμείς ο πηλός

Μανδύας λήθης

Αξιόπιστα

Κάποτε

στα σύνορα

δειλινού και αυγής

ο χρόνος πήρε τη μορφή μας

κάποτε

στην αιωνιότητα

θα ανελκυστεί

η ανάμνηση της ιστορίας μας

Όμορφη εποχή

Το καλοκαίρι μεγαλουργεί

κι εμείς υπάρχουμε

στο χαμόγελο

που φύτεψα στην ψυχή

του φθινοπώρου,

ζωντάνεψα με τη δροσιά

της άνοιξης,

κι εμείς προχωρούμε

στον καιρό που τρέμει

ο χειμώνας

όταν στα χέρια κρατάμε

αγάπη,

εμείς.

Κόσμος

Όταν κοιτάς

αναρωτιέσαι:
- Πώς χώρεσε τόσο μεγαλείο

  στη διαφάνεια;
- Είναι η ποίηση,

σου απαντώ.
Και, συ, πετρώνεις

στην αγάπη της Μέδουσας.

Ανεπαίσθητα

Η ανάμνηση αιωρείται - 
θερινό αγέρι στα μαλλιά.

Όπου γυρίσω το πρόσωπο
η αύρα σου τρυφερά με τυλίγει
σαν την δαντέλα στους ώμους 
τη μέρα που μας έφερε κοντά.

Τα δάχτυλά σου δεν με αγγίζουν
μόνο γράφουν τη μουσική μας - 
η πιο ταιριαστή συμφωνία
νότας και λέξης -

Η απόλυτη σύμπνοια

Μια Ακτίνα

Όταν το φως
σχίσει το σκοτάδι
όταν η κραυγή
της μέρας αντηχήσει
να θυμάσαι τη μάχη
των βλεμμάτων
τις ένδοξες στιγμές
των λόγων -
τόση λάμψη μόνο
στον ορίζοντα

11-7-2019
Η χαραυγή στην Νάουσα

Σαν ρόδα σταλάζουν οι λέξεις

Σαν ρόδα σταλάζουν οι λέξεις

Το άρωμα σου

όταν αγγίζεις χείλη

Το χρώμα του μάγουλου

όταν ξεχειλίζει πόθος των ματιών

Η τρυφερότητα χαδιού

όταν ξυπνά την ανάσα

Οι ψίθυροι γλιστρούν

από σπηλιές συναισθημάτων

Ρόδο μου αξεφύλλιστο

Αμάραντο

Τα  Iώδη

Στα μωβ η αλθαία

φωτίζει

όσα αποζήτησες

και βρήκες

στη σύντομη ζωή

ενός άνθους

Ικεσία 

Γλυκύτητα ανθόμελου
Ουρλιαχτό ακανθοστέφανου

Υπήρξε στιγμή ευτυχίας;

Ένδοξο Ναι - 
Απόλυτο Όχι

Κιβωτιόσχημος τάφος
η αδιαφορία

Πυρά

«Πήδα να περάσεις τη φωτιά»

Μα η πυρά είναι μέσα μου

δεν ξεπερνιέται

Του Κλήδονα το έθιμο

δεν με αγγίζει

Τα μαγιοστέφανα

έχουν καεί από καιρό

Μόνο τα μάγουλα

κοκκινισμένα

Από τη θέρμη του Ιούνη

άραγε

ή από ηλιοβασίλεμα που ξεψυχά;

Παιχνίδισμα

Σήμερα φωτοστέφανο
στόλιζε το πρόσωπό σου - 
ένιωσα ευτυχής

Ύστερα συννέφιασε

καθώς αναλογίστηκα -
δεν είμαι εγώ ο άγγελος
που σου χαρίζει λάμψη.

Θερινή αταξία

Μόνον το γιασεμί μεθά

δεν λαμπυρίζουνε πυγολαμπίδες

αφώτιστος απόμεινε ο κήπος

τα βήματά σου πρόσεχε -

Σαν το αγιόκλημα γευτείς

συνόδευσε με ύμνους τη σπονδή