Βρέχει, βρέχει, βρέχει

πάνω στα ατρύγητα όνειρα -

πότε μοιρολόι

πότε νανούρισμα -

θολώνει ο αντικατοπτρισμός

εξαπατά τη χίμαιρα.

Βρέχει, φυσάει, βρέχει

πάνω στον συρμό του χρόνου -

Προσδοκίες για δέσμες φωτεινές -

κι ακόμη βρέχει, βρέχει.

 

Έφευγε ο ήλιος,

η θάλασσα γινόταν άστρα

ο ουρανός ένιωθε ντροπή -

κι εμείς.

Έπεφτε ο ήλιος,

ο φλοίσβος ήταν νανούρισμα

ριγούσε η αμμουδιά -

κι εμείς.

Είχε θλίψη ο αποχωρισμός

στα χείλια φτερούγιζαν

άγγελοι και αηδόνια -

οι έρωτες κι εμείς.

 Όταν συναντηθούμε

Τρελός καιρός φυσά

αέρας λαμπρός στο φόρεμα.

Πετά η κορδέλα μακριά

βάφει τον ορίζοντα κόκκινο.

Φύλα τα όνειρα σου

μέσα στο καπέλο.

Ανατολή και Δύση

σε αναζητούν -

Κι εσύ σκέφτεσαι την αγάπη

που σβήνει τα δειλινά.

 

"Εν λευκώ"

Στάσου δίπλα μου

και θα αναδημιουργήσουμε

τα παρτέρια,

θα αλλάξουμε

τα ρυάκια.

Έλα, θα φυτέψουμε

μαργαρίτες για αισιοδοξία

αμυγδαλιές για αντοχή

και γιασεμί για το άρωμα

που μαζί αγαπάμε.

Πάμε η άνοιξη διψά.

 

Προεόρτια

 

Η μέρα του Μάρτη

ακολουθείται

από δοξαστικό δειλινό.

 

Το κόκκινο κάθεται

στα σύννεφα

η δροσιά μετατρέπεται

σε ψύχρα

και ο αέρας μυρίζει

ανυπομονησία.

 

Η νύχτα του Μάρτη

έρχεται

αθόρυβα και ήπια

 

Ίσως ζει λίγο ακόμη

 

Απλώνεται αργά, ύπουλα

η σιωπή της νύχτας

καταπίνει λάμψη και ανάσες.

 

Έλα,

ας αναχαιτίσουμε το σκοτάδι

εκεί

έξω από τον κήπο μας.

Η μουσική σου γίνεται μουσική μου

τα δάχτυλά σου

χαϊδεύουν την ψυχή μου.

Στα ταξίδια που δημιουργήσαμε

στις πορείες που ακολουθούμε

μετρονόμος η ζωή.

 

Η μελωδία μας

αήττητη -

ίσως ακόμη και όταν

η ανυπαρξία φωτός

μας κατακτήσει.

 

 

Ομίχλη εισχωρεί

στα ίχνη της μέρας

από τα άδεια κλαδιά

υγρασία σταλάζει.

Δες! Δεν έμεινε φύλλο -

Κάθε αμυδρή ανάμνηση

αναχώρησε

πριν προλάβουμε

την κάθαρση.

Άκου! Δεν μιλά η καρδιά -

Κάθε χτύπος σιγανά

προσκαλεί την άνοιξη.

 

Δυο μαζί

Ζω - Ζούμε

Δύω αντάμα

..............................................................................................................