"Έρως"

Αναζητώ θησαυρούς

της άνοιξης

παντού

ακόμη και στη ματιά σου

επειδή ζεσταίνει σαν ήλιος

πάντα

κατέχω τις ευχές που αλλάζουν

τις μέρες

και προσφέρουν θέρη

στα φιλιά του χειμώνα

σαν τραγούδι στα χείλη μου

εναλλάσσονται οι εποχές -

αγνοώ μοίρες και συντεταγμένες

η μόνη σταθερότητα που εκπέμπω

είναι η άγρια φωτιά της καρδιάς.

 "Προσευχή ψελίζουμε"

Πόσες λέξεις ξοδέψαμε,

πόσες ευχές δεν πιστέψαμε,

μέρες που ζήσαμε

χωρίς ανάσα

για να παραμένουμε

ανάμεσα σε όνειρα κι απαντοχή

λαβωμένοι κι όμορφοι -

τριαντάφυλλα σε άνεμο βέβηλο.

.

 

                        "Πέσε βροχή"

Μούσα της δροσιάς,

σε λεπτές ρότες την βαρύτητα ακολούθα,

παραπλάνησε τα δακρυσμένα πρόσωπα,

τα αειθαλή όνειρα γυάλισε -

ζωντάνεψε την ικμάδα

της φυλλοβόλας ζωής μας.

"Κονταυγή"

Φλογισμένη φέτα από νεογέννητο ηλίο

να προσφέρεις

χαμόγελο

για να ζεσταθεί η σκέψη,

να γεμίσουν οι καρδιές

καλοσύνη,

μήπως αλλάξει ρότα το αβίωτο.

📷 Λ.Β. "By the Tower Bridge, London", 09/12/23

 Έλα!

Ο καιρός των κυκλάμινων

δεν αποσώνεται

όταν φροντίζουμε την ζωή

με αγάπη κι ελπίδα.

 

"Το μεγαλείο της αγάπης"

Σύννεφα απλώθηκαν στο στερέωμα,

ο ουρανός μοιάζει λυπημένος

τόσο θαμπό χρώμα

που έχει θολώσει η όραση -

τα μάτια πονούν χωρίς το είδωλό σου,

προετοιμάζομαι για έναν ακόμη αγώνα

νιώθω την αγάπη -

θερμά με αγκαλιάζει η σκέψη και η μνήμη

ποτίζουν με την λαμπρότητα τους

όλο το στερέωμα.

 

"Υπέρβαση"

Είσαι το φεγγάρι επάνω στον βασιλικό

στο περβάζι μου

και τα άστρα στο γυαλί 

του παράθυρου -

είσαι το άρωμα του γιασεμιού 

τις νύχτες του Ιούνη

και το κελάηδημα του κορυδαλλού

το ξημέρωμα -

είσαι ο ήχος στην ακίδα του καρδιογράφου

και τα πλήκτρα πάνω στην μελανοταινία 

μιας παλιάς γραφομηχανής.

Και είμαι το βιβλίο, το τετράδιο

τα σκόρπια φύλλα του γραφείου

είμαι η πένα και το μολύβι 

πάνω σε γράμματα

κεφάλαια και μικρά -

κι, επίσης, είμαι οι σελιδοδείκτες

οι πολύχρωμοι

και οι σελιδοδείκτες του χρόνου

και η δαντέλα που σκεπάζει

το νεροπότηρό σου είμαι -

και η γεύση των φρούτων των ώριμων.

Αλλά, μαζί είμαστε 

ο παφλασμός του αλμυρού νερού

σε απάνεμο όρμο

και το ψιθύρισμα της αύρας

στις πευκοβελόνες του Ιούλη

και οι αεικίνητες πεταλούδες

στο χρώμα του ουρανού

και οι δροσερές κρίνες στα άλση.

Και οι δυο μας βαδίζουμε στις πόλεις

σε πεζοδρόμια στενά

και σε πλατείες πολυσύχναστες.

Ωστόσο, πορευόμαστε ντυμένοι όνειρα

ενώ, διαβιούμε 

τυλιγμένοι στην αχλή του κάματου

του επιούσιου

και δεν έχουμε παρά μόνο

την πολυδημιουργική σκέψη μας

για να γλιτώσουμε τον κόσμο.