Θυμάμαι την αθωότητα

 

Πολλές μικρές προσευχές

οι παιδικές επιθυμίες -

Θυμάσαι πόσο απλές ήταν οι ευχές μας;

 

Να παίζουμε στην αυλή όσο είχε φως –

στιγμή να μην χάνουμε.

Να ξυπνήσουμε Χριστούγεννα με χιόνι –

που θα έλιωνε γύρω από τη φωτιά του καρτσούνου.

Ηλιόλαμπρη να είναι η Πρωτοχρονιά -

ξάστερη σαν μαργαριτάρι .

Να δοκιμάζουμε όλα τα κουλουράκια -

μήπως και κάθε σχήμα είχε άλλη γεύση.

Να μην μας πιάσουν να λέμε ψέματα

για τις καραμέλες που μας γλύκαιναν -

πώς να κρυφτούν τόσα πολύχρωμα χαρτάκια!

 

Δεν γνωρίζω τι επιθυμούσες –

Ήθελα πάντα ένα βιβλίο που δεν είχα διαβάσει

να υπάρχει στο ράφι -

για τις μέρες που η βροχή χτυπούσε τα τζάμια.

 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο

 

Μετά την σκοτεινότερη νύχτα

πάντα επανέρχεται το φως

θριαμβικό και γιορτινό.

Καλωσορίζουμε τον χειμώνα

μόλις η μέρα μεγαλώνει –

κρύος καιρός, ζεστή γιορτή

της αγκαλιάς.

 

Η τροχιά της Γης

καμπυλώνεται

με ευχές.

 

Ακόμη δεν κουράστηκες;

Περιδιαβαίνεις τις σκέψεις

περιπλανιέσαι στις λέξεις

συμπληρώνεις την σκαλωσιά

της μνήμης.

Ανεβαίνεις με την εκπνοή,

αλλά επιστρέφεις με την εισπνοή.

Ανάμεσα στα δάχτυλα κρύβεσαι

και οδηγείς το μολύβι

σε τρικυμία και λίβα.

Ακόμη δεν ξαπόστασες

ανάμεσα στην Εδέμ και το πηγάδι;

Νύχτα και μέρα

το χρώμα της αθωότητας

φοράς.