"Όσο βαδίζουμε"

Πορευόμαστε με καιρό αίθριο,

να ξεχάσουμε προσπαθούμε

τη χειμωνιά που θα έρθει

και να χαρούμε

το μικρό καλοκαιράκι

το απατηλό,

αλλά πνιγόμαστε στις προσπάθειες,

επειδή γνωρίζουμε

την αναπόφευκτη τροχιά της ζωής -

έχουμε περάσει πολλές φορές

γύρω από τον ήλιο

έχουμε επιζήσει χειμώνες μοναξιάς

έχουμε ανασάνει με καλοκαιρίες

κι ακόμη κρατάμε μια προσευχή

στα χείλη

που είναι περισσότερο συναίσθημα

και λιγότερο λέξεις

και τρέμουμε μήπως αντικρίσουμε

το τελευταίο άνθος

καθώς περπατάμε και

απομακρυνόμαστε.

 

"Παντού ομορφιά"

Τα φυλλώματα λιαζόταν χθες.

Σήμερα συγκρατούν την ομίχλη -

απλώνει υγρασία και σιωπή.

Μάχεται το πράσινο με το καστανό -

αγώνας άνισος 

στο αλώνι του φθινοπώρου.

Μου προσφέρεις κυκλάμινα 

του δάσους -

πάντα υπάρχει αφορμή

για θερμή αγκαλιά.

 

"Νεύμα"

Επιστρέφω 

σαν σκίρτημα ξαφνικό

της καρδιάς

και πάλι σαν πουλί αποδημητικό

μετρώ τις εποχές

που γλιστρούν από τα χέρια

χάντρες 

σε κομπολόι κεχριμπαριού 

θέρμη με τρυφερότητα

ο τελευταίος χτύπος

κύκνος σε ηλιοβασίλεμα.

 

    

"Ενάντια στη λήθη"

Θα σε ανακαλώ όσο η μνήμη μου

παραμένει ανθισμένη

και όταν φτάσω στην αυλή της λήθης

θα είσαι το μοναδικό φως φάρου

σε ομίχλες και ίριδες

που έχω βιώσει

αφότου με σάρωσες.

Σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι

όσο η ανάσα με διατηρεί στην ζωή

για λίγες ακόμη στιγμές

σε πηγή με αναμνήσεις.

 

"Μια ημέρα θαυμαστή"

Ο Έρωτας γνώριζε

όταν ξαπόστασε στα μάτια μας -

πριν προλάβει

τα χείλη να αγγίξει

είχε φέρει την Αγάπη.

Τώρα,

το πιο όμορφο μέλος μου

είναι είναι αυτό που

πάλλεται για σένα.

Στην ημερήσια πορεία μας

πώς να ξεγελάσεις την καρδιά;

https://homo-uninersalis.blogspot.com/2022/05/blog-post_69.html

 

"Λευκό και Μελανό"

Οι πηγές μου σε δροσίζουν.

Μικρή πόλη, ζούμε μαζί -

με το νερό μου επιβιώνεις,

στο νερό μου πεθαίνεις.

Θα σε ταξιδεύω στους χρόνους -

το υπόσχομαι.

Οι πηγές αναβλύζουν ομορφιά.

Πόλη μου βάφτηκες άλικη,

βαφτίστηκες στον ηρωισμό -

κοίτα την αθωότητα στο ρέμα.

Αιωνιότητα, ίσως -

Ιστορία Ένθεη.

"Τελεολογία"

Ο έρωτας έρχεται

με καυτές ανεμοθύελλες.

Δημιουργεί άσματα

μέσα σε ευωδιαστούς οπωρώνες.

Ύστερα,

σιωπηλή ομίχλη.

photo (c) Λ.Β. 2022

Ποια ποίηση, 

ποια αγάπη -

αυτή που φτερουγίζει

ολημερίς,

στο αέρι, 

σε οξυγόνο καθαρό -

εκεί πορεύεται 

σε όσα ποιεί

η καρδιά.

 

"Αέρινα"

Από όσα

θα μπορούσες να μου χαρίσεις,

μια αμυγδαλιά

και ένα ουράνιο τόξο

επιθυμώ.

Πήγαινε με εκεί -

όπου ελπίδα είναι η αρχή.

 

 

Αυτοβιογραφία

Μ' ένα γλυκό χαϊδευτικό

με καληνύχτισε

κι ο χειμώνας που βάδιζα

μεταμορφώθηκε.

Έπαψαν χιονοκρύσταλλες νιφάδες

να καλύπτουν τα μαλλιά,

γέμισε ο χώρος

ανθοπέταλα από κερασιές

και γιασεμιού αρώματα.

Το δύσβατο μονοπάτι ίσιαξε,

σαν δίολκος διευκολύνει

το πέρασμα σε τούτη τη ζωή,

ο πλούτος άλλαξε υφή,

και μου χαρίστηκε η ελπίδα.

Μα

πέρασε, έτρεξε ο χρόνος

κι εγώ αποζητώ

πάλι ν' ακούσω το

"Λινάκι".