Αρά

Η παρουσία της απουσίας μου
Χιονοστιβάδα, σεισμός
Ασφυξία, πνιγμός
Νοσταλγία και επιθυμία
Ουρανού και γης
Ορατών τε και αοράτων
Η απουσία της παρουσίας μου.

Αναμνήσεις

Ολημερίς η βροχή
σταλάζει στα άηχα κλαδιά
και τραγουδά στα αειθαλή δέντρα.
Στο μονοπάτι σχηματίζει
λίμνες αναμνήσεων.
Αν βαδίζω δυναμικά
άραγε θα ακουστεί ο ήχος του νερού
άραγε θα ξυπνήσει η αγάπη;

Αμφισημία

Μια χούφτα λέξεις
 ξεγλιστράν
Αρώματα ίριδας
σε καιρούς πόνου
Φυσάω τα αστέρια της παλάμης
Προτάσεις ξεδιπλώνονται
ορόσημα αγάπης

κυκλικός χορός.                                       

Παλινδρόμηση

Σαν ηφαίστειο αγάπησα

με ενέργεια εκρηκτική,

έριξα μύδρους,

κάλυψα τη γη με λάβα

κι ο χρόνος την έκανε στάχτη

σκόνη αποπνικτική-

Νεκρώνει η ζωή.

Με το κύλισμα του καιρού

η φύση εύφορη ανθίζει

πιο ζωντανή, πιο σοφή

έτοιμη νέα έκρηξη να υποστεί.

Γιατί

σαν ηφαίστειο αγάπησα.

Νόστιμον κατευόδιον

Ίσως τα κρυφά σου δάκρυα
ξεθώριασαν τη μορφή μου.
Ίσως τα δικά της χρώματα
ανεξίτηλα ήταν.
Το αόρατο άγαλμα
εμφανίστηκε δυναμικά.
Ζήσε την καλοσμιλεμένη
ποθητή ομορφιά της.
Εγώ, σύντομο όνειρο
λευκό,
έχω ήδη χαθεί.