"Άπιαστος προορισμός"

Υπάρχεις ;

Σε αναζητώ - 

στου χρόνου τις σελίδες 

παραμένεις 

ύλη 

άτρωτη.

Ποια είναι τα υλικά σου; 

Σε θυμάμαι -

φως

άσβεστο

Σε νιώθω - 

πυρήνας 

θερμός.

Υπάρχεις -

όπου 

όταν 

επειδή.

.

.

.

📷: Λ.Β. "Δειλινό στη Νάουσα" 8/5/25

 

"Αφήγηση σε τόνους έρωτα"

Ανείπωτες λέξεις μέσα μου

κυκλοφορούν

λίβας 

φλογίζονται οι σιωπηρές μέρες.

Είμαι κυριευμένη από προσμονή.

Και νιώθω, μόνο νιώθω 

χωρίς να εκλογικεύω.

.

.

.

📷 : Λ.Β. Αποχρώσεις, 2023

 

"Αξιομνημόνευτα"

Αυτές οι μέρες,

που αποκαλούμε επετείους, 

είναι μέρες 

για περισυλλογή

και βαθιά σιωπή

σαν να ωφείλουμε

να κατανοήσουμε 

την αλήθεια,

όσων γεγονότων τιμούμε.

Αλλά η σκέψη εξελίσσεται 

με πόνο 

και η πίκρα της σύγκρισης 

αφόρητα μας τρυπά -

και πότε δεν ήταν αφόρητη 

η συνειδητοποίηση!

και πόσες φορές 

δεν καταφεύγουμε σε κενές γιορτες!

.

.

 Και ποιος λυσιμελής πόθος 

είναι πολυτιμότερος

από την επιθυμία 

να αναγνωρίζω το χαμόγελο 

στο βλέμμα σου.

📷: Λ.Β. Ένα Χαρούμενο Δειλινό, 8/5/25

 

"Η ζωή πια"

Θέλω να σου γράφω 

με τις πιο τρυφερές εκφράσεις 

που η ψυχή γεννά,

να σε αγκαλιάσω σαν κρήνη δροσιάς,

και μέσα από φιλί 

αιώνια να γίνω, 

δέντρο αειθαλές να είμαι 

φύλλωμα που σε φυλάγει 

καθώς δονείται 

με τον αέρα της καρδιάς,

δέντρο που οι ρίζες άνυδρες είναι 

χωρίς εσένα.

Θέλω, λέω, πολλά αποζητώ,

μα είναι απόμακρη η ζωή 

πια.

Έτσι, όσα αόρατα δημιουργούνται, 

αόρατα θεριεύουν,

κι αβίωτα επιμένουν 

σε φράσεις τρυφερές.

.

.

.

.

📷 : Λ.Β. 4/9/23, Green Park, UK

 "Χορικό του χιονιού"

Χιονίζει έξω,

χθες πάλι έβρεχε 

έξω όπως και μέσα,

όπως με κάθε 

λιακάδα και καταιγίδα 

βαθαίνει ο καιρός μέσα μας.

Αλλά τώρα,

όλη μέρα το χιόνι 

αγωνίζεται να παγώσει τον κόσμο.

Πες μου, 

καλύτερα θα ήταν εάν 

ξυπνούσε η μέρα χιονισμένη;

Πες μου, 

καλύτερα θα ήταν εάν 

δεν νιώθαμε τη ζωή να χιονίζεται;

.

📷Λ.Β.13/1/25

"Σε τελική ανάλυση "

Όταν ανταμώσαμε, 

παράλληλοι και μεσημβρινοί,

με την χαρά της ζωής 

να πλάθει σώματα και διαθέσεις, 

 

χαμογέλασε η φύση ολούθε

 

επειδή αγγίξαμε τρυφερά τα κυκλάμινα,

επειδή το πάθος των ματιών 

συναγωνιζόταν τη δύναμη του ήλιου,

επειδή τα αρώματα των δέντρων 

έμοιαζαν να απορρέουν από 

την θέρμη της αγκαλιάς.

Κι έτσι θάλασσες και κάμποι 

απλώνουν τα  πεδία της δροσιάς τους,

κι έτσι βουνά υψώνονται

και σύννεφα σκαλώνουν στις κορυφογραμμές 

 

ώστε, ό,τι αγγίζουμε γίνεται άμεμπτο

όπως η σοφή τελειότητα της πλάσης, 

ώστε, ό,τι νιώθουμε ολοκληρώνεται άψογα.