Και ποιος λυσιμελής πόθος 

είναι πολυτιμότερος

από την επιθυμία 

να αναγνωρίζω το χαμόγελο 

στο βλέμμα σου.

📷: Λ.Β. Ένα Χαρούμενο Δειλινό, 8/5/25

 

"Η ζωή πια"

Θέλω να σου γράφω 

με τις πιο τρυφερές εκφράσεις 

που η ψυχή γεννά,

να σε αγκαλιάσω σαν κρήνη δροσιάς,

και μέσα από φιλί 

αιώνια να γίνω, 

δέντρο αειθαλές να είμαι 

φύλλωμα που σε φυλάγει 

καθώς δονείται 

με τον αέρα της καρδιάς,

δέντρο που οι ρίζες άνυδρες είναι 

χωρίς εσένα.

Θέλω, λέω, πολλά αποζητώ,

μα είναι απόμακρη η ζωή 

πια.

Έτσι, όσα αόρατα δημιουργούνται, 

αόρατα θεριεύουν,

κι αβίωτα επιμένουν 

σε φράσεις τρυφερές.

.

.

.

.

📷 : Λ.Β. 4/9/23, Green Park, UK

 "Χορικό του χιονιού"

Χιονίζει έξω,

χθες πάλι έβρεχε 

έξω όπως και μέσα,

όπως με κάθε 

λιακάδα και καταιγίδα 

βαθαίνει ο καιρός μέσα μας.

Αλλά τώρα,

όλη μέρα το χιόνι 

αγωνίζεται να παγώσει τον κόσμο.

Πες μου, 

καλύτερα θα ήταν εάν 

ξυπνούσε η μέρα χιονισμένη;

Πες μου, 

καλύτερα θα ήταν εάν 

δεν νιώθαμε τη ζωή να χιονίζεται;

.

📷Λ.Β.13/1/25

"Σε τελική ανάλυση "

Όταν ανταμώσαμε, 

παράλληλοι και μεσημβρινοί,

με την χαρά της ζωής 

να πλάθει σώματα και διαθέσεις, 

 

χαμογέλασε η φύση ολούθε

 

επειδή αγγίξαμε τρυφερά τα κυκλάμινα,

επειδή το πάθος των ματιών 

συναγωνιζόταν τη δύναμη του ήλιου,

επειδή τα αρώματα των δέντρων 

έμοιαζαν να απορρέουν από 

την θέρμη της αγκαλιάς.

Κι έτσι θάλασσες και κάμποι 

απλώνουν τα  πεδία της δροσιάς τους,

κι έτσι βουνά υψώνονται

και σύννεφα σκαλώνουν στις κορυφογραμμές 

 

ώστε, ό,τι αγγίζουμε γίνεται άμεμπτο

όπως η σοφή τελειότητα της πλάσης, 

ώστε, ό,τι νιώθουμε ολοκληρώνεται άψογα.

 

 

"Έστω"

Περισσότερο σπαρακτικός μοιάζει πλασμένος 

ο χαμένος έρωτας

από ιστορίες πολεμικές,

ενώ οι αναμνήσεις κτίζονται σαν τείχη 

ευάλωτα στο χρόνο,

εύθραυστα και ανακυκλώσιμα,

αθωότητα λευκότερη από χιόνι των βουνών 

έχουν οι διηγήσεις μας.

Ας είναι.

.

.

.

,📷 όρος Φίτζι, διαδίκτυο 

                        "Εξαγνισμός"

Εάν μείνεις σήμερα

γίνε ο ήχος του ποταμού

είναι διψασμένη η όχθη

κι εγώ καρτερώ δύο σταγόνες στα χείλη.

Μοιάσε στο βουητό της νεροσπηλιάς

με τους κρυμμένους πόθους -

η αλκυόνη στα κλαδιά ονειρεύεται,

γίνε, λοιπόν, κελάηδημα.

Χάιδεψε τους λοβούς με ψιθυρίσματα

καθώς ποτέ τα χέρια δεν θα καταφέρουν -

θα βυθίσω το βλέμμα στο νερό,

θα εξαλείψω την ομίχλη.

Εάν σταθείς σήμερα

γίνε λυτρωμός όπως το χαμόγελο

φτεροκοπά στην ψυχή -

κι εγώ λαχταρώ να δημιουργώ σιμά σου. 

.

.

.

.

📷 St Jame's park 24/8/24

 

 

Σταδιακά

Γράφω ποίημα για μια ημέρα.

Μια ανάσα είναι.

Υπάρχει μια γιορτή φθινοπώρου -

κόκκινα και χρυσά κλαδιά παλεύουν,

δακρύζουν στη δροσιά,

τρέμουν τη φθορά που προελαύνει.

.

.

(πίνακας: Autumn Colours, Kaii Ηigashiyama, 1986)