"Σε τελική ανάλυση "

Όταν ανταμώσαμε, 

παράλληλοι και μεσημβρινοί,

με την χαρά της ζωής 

να πλάθει σώματα και διαθέσεις, 

 

χαμογέλασε η φύση ολούθε

 

επειδή αγγίξαμε τρυφερά τα κυκλάμινα,

επειδή το πάθος των ματιών 

συναγωνιζόταν τη δύναμη του ήλιου,

επειδή τα αρώματα των δέντρων 

έμοιαζαν να απορρέουν από 

την θέρμη της αγκαλιάς.

Κι έτσι θάλασσες και κάμποι 

απλώνουν τα  πεδία της δροσιάς τους,

κι έτσι βουνά υψώνονται

και σύννεφα σκαλώνουν στις κορυφογραμμές 

 

ώστε, ό,τι αγγίζουμε γίνεται άμεμπτο

όπως η σοφή τελειότητα της πλάσης, 

ώστε, ό,τι νιώθουμε ολοκληρώνεται άψογα.

 

 

"Έστω"

Περισσότερο σπαρακτικός μοιάζει πλασμένος 

ο χαμένος έρωτας

από ιστορίες πολεμικές,

ενώ οι αναμνήσεις κτίζονται σαν τείχη 

ευάλωτα στο χρόνο,

εύθραυστα και ανακυκλώσιμα,

αθωότητα λευκότερη από χιόνι των βουνών 

έχουν οι διηγήσεις μας.

Ας είναι.

.

.

.

,📷 όρος Φίτζι, διαδίκτυο 

                        "Εξαγνισμός"

Εάν μείνεις σήμερα

γίνε ο ήχος του ποταμού

είναι διψασμένη η όχθη

κι εγώ καρτερώ δύο σταγόνες στα χείλη.

Μοιάσε στο βουητό της νεροσπηλιάς

με τους κρυμμένους πόθους -

η αλκυόνη στα κλαδιά ονειρεύεται,

γίνε, λοιπόν, κελάηδημα.

Χάιδεψε τους λοβούς με ψιθυρίσματα

καθώς ποτέ τα χέρια δεν θα καταφέρουν -

θα βυθίσω το βλέμμα στο νερό,

θα εξαλείψω την ομίχλη.

Εάν σταθείς σήμερα

γίνε λυτρωμός όπως το χαμόγελο

φτεροκοπά στην ψυχή -

κι εγώ λαχταρώ να δημιουργώ σιμά σου. 

.

.

.

.

📷 St Jame's park 24/8/24

 

 

Σταδιακά

Γράφω ποίημα για μια ημέρα.

Μια ανάσα είναι.

Υπάρχει μια γιορτή φθινοπώρου -

κόκκινα και χρυσά κλαδιά παλεύουν,

δακρύζουν στη δροσιά,

τρέμουν τη φθορά που προελαύνει.

.

.

(πίνακας: Autumn Colours, Kaii Ηigashiyama, 1986)

"Συνάντησα ένα ρόδο "

Α, είναι όμορφο,

ο καυτός ήλιος μεσουρανεί 

πάνω στο χρώμα του 

ασθμαίνω

και αθέατη η καρδιά μου

ωρύεται -

λυσιμελείς οι αισθήσεις 

και η ζωή γνέθει τον μίτο.

.

.

.📷Λ.Β. Στο πάρκο της Νάουσας, 4/9/24

 

 

"Επέλαση"

Θυμώνω με το ηλιοβασίλεμα 

η μεγάλη μέρα σβήνει,

γρηγορότερα φθάνει η δύση

αργότερα ξυπνά η ανατολή.

Οι μέρες που λάτρεψα έφυγαν 

το εύκρατο θέρος παίζει 

κυνήγι του θησαυρού -

ψάχνω στις ανθισμένες γλάστρες 

καθώς ποτίζω ακούω το νερό

βυθίζεται -

αυτές οι ρίζες μοιάζουν τον πόθο,

διψούν.

.

📷 Λ.Β.

 "Στον κήπο "

Ένα πιάτο βαθύ ανάμεσα μας

γεμάτο φρούτα καλοκαιρινά -

κοκκίνισαν τα χείλη, 

δροσίστηκε το σώμα,

γέμισαν τα χέρια χυμούς 

γλυκούς σαν ανθόμελο φρέσκο.

Ποιες καταιγίδες θερινές 

και ποια μελτέμια να φοβηθούμε;

Δική μας είναι η χαρά,

αυγή και δύση παλεύουν μέσα μας

μόλις σε φιλεύω.

.

.